“اِنَّ الصَّفا وَالمَروَةَ مِن شَعائرِالله”
(صفا و مرور از شعائر الهی اند)!
☆ مراد از “شعائر” نماد های الهی اند. اینجا سخن از شعار با شعور است! و صفا و مروه که دو بلندی در کنار کعبه اند، به واقع دو نماد سلوک اند که پیام شان در عمل شان نهفته است! “صفا” همان خلوص است، پاکی و خالی بودن است، و “مروه” همان مروّت است، فتوّت و جوانمردی است. دقت کن! یک سالکِ حق وجودش مدام بین این دو در حرکت است! مدام خود را از هر احساس و اندیشه ی غیری خالی می کند، خالص و پاک می کند، تا بتواند جوانمردانه و بی هیچ توقعی خدمت خلق خدا کند! دریاب ارتباط این دو نماد را! آن شعائر شیوه ی خدمت سالکانه در راه خدا را به تو نشان می دهد! آیا تو که بارها به کعبهٔ الوهیت سیر داشته و میان صفا و مروه هَروَله کرده ای، به شیوه ی پاکانِ جوانمرد اهل خدمتگزاری شده ای؟! آیا خالی از هر خواهش گشته ای و بی توقع، عشق ورزیده ای؟! آیا دو بلندیِ صفا و مروه را در وجود خودت استوار نموده ای؟! آیا این هَروَله ی بین خلوص و خدمت را تبدیل به یک جوشش درونی کرده ای؟! و این سؤالی است که هر سالکی باید خود پاسخ دهد! چه هر انسانی بر نفس خویش بصیر است!
بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی