پیوسته بنده ام به واسطه نیکی ها و مستحبات، به من نزدیک و نزدیکتر می شود تا دوستش بدارم، و چون دوستش داشته باشم، گوشش خواهم بود که بِدان می شنود، و چشمش خواهم بود که به آن می بیند، و زبانش خواهم بود که با آن سخن می گوید، و دستش خواهم بود که با آن نیرو می گیرد. اگر مرا بخواند، اجابتش خواهم کرد و اگر از من درخواستی کند، به او خواهم بخشید.
احیاء علوم الدین ص ۳۱۸