یک فرزانه، شبیه عالَم است. عالَم، بی “من” و بی غرض است، کارش یکسان نگریستن است. خدمت می کند اما دلسوزی نمی کند. هر کس و هر چیز را همانطور که هست می پذیرد و اجازه می دهد تا بسوی سرنوشت محتوم خویش رود. همان شود که قرار است بشود. پس تا شخص خود نخواهد، اقدام به تغییر زندگی اش نمی کند.
مسعود ریاعی