روزی که در بیابان بسویی قدم می زدم، دوستی گفت؛ کجا می روی؟! گفتم به هیچ جا! جایی نیست که بروم، همه جا مثل همینجاست! من فقط از زندگی لذت می برم. برای زندگی بدنبال معنا نباش. آن هیچ معنای جانبی ندارد، خود زندگی کردن معنای زندگی است. هیچ معنای دیگری در کار نیست. مگر نمی بینی که از هر کس می پرسی معنای زندگی چیست، شروع می کند به لفّاظی و فلسفه بافی! این خود نشانه ی آن است که معنای آن را در نیافته اند. زیرا معنایی نیست که بخواهند آن را در یابند. معنا یابی، منظر ذهن بشری است. خدا بدنبال معنا نیست. او اصلا بدنبال چیزی نیست. تابع دلیلی نیست. گل برای بو دادن بدنبال معنا نیست، ذاتش بو دادن است. حال می خواهد معنا باشد یا نباشد. این ذهن است که معنا را می آفریند. آنها که در تکاپوی تراشیدن معنایی برای زندگی اند، یا آخرالامر خودکشی می کنند، یا بشدت افسرده و ملول می شوند، زیرا معنایی نیست که بیابند. زندگی، زندگی است، همین. مثالی ندارد که بخواهی با چیزی قیاسش کنی، تا معنا بیابد. البته بی معنا هم نیست. زیرا وقتی معنایی نباشد، بی معنایی هم وجود نخواهد داشت. بی معنایی تنها زمانی وجود دارد که تو قبل از آن چیزهایی را معنا کرده باشی. وقتی چیزی را معنا نکنی، بی معنایی نیز رفته است. فهمِ نبودِ “معنا و بی معنایی” توأمان، یعنی رهایی ذهن. یعنی زنده شدن در حال. یعنی فرزانگی. یعنی جاری شدن در خودانگیختگی فطری. در این کیفیت، آنچه که می مانَد، تنها جریان ناب زندگی است. یک نقدِ ارزشمند که منحصربفرد است، اما تعریف ناشدنی است. در این کیفیت، نفرت وجود نخواهد داشت زیرا تو دست به قیاس نیالوده ای و به معنا و بی معنایی دامن نزده ای. پس تضاد و اختلاف نیافریده ای، و چون نیافریده ای، به عشق رفته ای. با همه در صلح کلی و ارتباطی زنده داری.
مسعود ریاعی