… “تبعید من به این صحرای رملی، هبوط دوم من است. هبوطِ اول، کار پدرم آدم بود، خور و خواب بهشت را گذاشت و پا بر زمین نهاد. اما هبوط دوم کار من است. تهران بی قواره و بی ستاره را پشت سر گذاشتم و به پهنه ی رمل پر ستاره آمدم”… تا ببینم یافته هایم، ذوق سرشارم و آیه هایی که در سینه دارم چه می کنند. کاش همه می دانستند که تمام زندگی داستان یک انتقال است. باید این اختیاری را که بارها مزه اش را چشیده ایم، به سلامت به صاحب اصلی اش بر گردانیم و آگاهانه سهم خود را از تسلیم و رضا بر گیریم.
– شیخ! در اندیشه ی چه هستید؟! الآن ساعتهاست که بدون هیچ حرکتی نشسته اید و به افق بیابان چشم دوخته اید!
☆ تو هم می بینی؟!
– چه را؟!
☆ هستی را
– خب، … یک بیابان صاف و بی انتها. تا چشم کار می کند خاک و بوته ی خار. و یک خورشید سرخ که هر لحظه بیشتر در افق فرو می رود!
☆ همین؟!
– خب پس چه؟!
☆ پس بیا و جای من بنشین و تا نگفتم چشم از افق بر ندار!
به حکم اطاعت در جای او روی تخته سنگ می نشینم و افق را نظاره گر می شوم. شک ندارم که او می خواهد شعور مرا مرحله ای بالا بَرَد. دیدم را از ماده بینی صِرف، خلاص کند، تا زمان را در نَوَردَم و گذشته و حال و آینده را یکجا ببینم. تا خلاص شوم از زندان ذهنِ تاریک اندیش، تا درک کنم نفس زدن سنگ را، تا بفهم سفر باد را، تا دریابم قیام و قعود خورشید را، تا باور کنم سجده ی هزاران ساله ی زمین را، … و ناگاه … خدایا، این منظر من است یا شیخ؟! این آن کویری نیست که بارها دیده ام! این یک شبکه ی انرژیایی بزرگ است، خار کجا همان خار است و رمل کدام رمل؟! و بالا و پایین بی معناست و … لحظاتی ناب و نادر است که اگر بخت با تو یار باشد به وضوح درخواهی یافت که جهان آن نیست که درک کرده ایم، به واقع ما از جهان چیزی نمی دانیم …
بر گرفته از داستان شیخ عجب (قسمت دوم)
مسعود ریاعی