ماتریکس، یک سیستم است که وقتی تو را به خود کشاند بالاجبار باید بر اساس قواعد آن پیش روی. وقتی به تو القاء شود، جهان یک مجموعه ی عددی است، آن را مجموعه ای از اعداد خواهی دید که در تعامل با یکدیگرند و با هر ماجرایی کم و زیاد می شوند. وقتی با چنین سیستمی جهان را ببینی آن را جنگ اعداد خواهی دید. وقتی به تو القاء شود که جهان مجموعه ای از واژه ها و آواهاست، به واقع وارد یک سیستم دیگر شده ای که هر چیزش یک واژه است. و این واژه هایند که در تعامل با یکدیگرند و فرآیندی به نام فکر را می سازند. وقتی به تو القاء شود، جهان یک احساس است، و تو با تغییر هر احساسی، درکی دیگر از جهان خواهی داشت، به ماتریکسی دگر وارد شده ای … هر سیستمی قواعد بازی خود را دارد. آنها هر کدام، “واقعیت” را به شیوه ی خود و با نگاه خود تعریف می کنند. واقعی و غیر واقعی، با تعریفی که ارائه می دهند معنا می یابد. و چون آگاهی از لایه های متعدد و بسیاری تشکیل شده، یا به تعبیری عوالم بسیاری در کار است، “واقعیت” نیز در هر کدام متمایز از دیگری است. چه بسا “واقعیت”در لایه های آگاهی های برتر، با پندارهای پیشین ات از واقعیت، کاملا متفاوت و حتی متضاد باشد. بر این اساس، هیچ کس به تمامی نمی داند که واقعی چیست و غیر واقعی کدام است. هر کس، واقعیت را در همان عالَمی که بسر می برد، تعریف می کند. و تعریف هر کس، حقیقتِ واقعیت نیست، تعریف اوست، میزان فهم او، و برآمده از لایه آگاهی اوست. ای دوست، هشیار باش که ماتریکس ها، سالکان را به دام می اندازند و غذای خودشان می کنند. چه بسیار کسانی که در عوالم عدد و حروف و نقطه و شکل و فرمول و واژه گم شده اند.
اما در میان این همه ماتریکس های مختلف، داستان “شهود”، چیز دیگری است. شهود مقهور هیچ سیستمی نیست زیرا از آنها بزرگتر است. بی بند است و به بند هم نمی کشد. چه دست به تعریف چیزی نمی زند، قواعد و مقررات نمی سازد، نه سیستمی براه می اندازد، و نه به اسارت سیستمی می رود. حرکتش بر اساس آیینگی است. شهود، یک قانون دارد؛ چون آیینه ای صیقلی باش. بگذار این جهان هستی، هر آنچه که هست را بر تو بتاباند. دریافتش کن اما تعریفش نکن. و همین یک قانون را پاس بدار. آیینگی، همان پاکی است، همان خالی بودن و هر دم خالی نگه داشتن است. همان بی قضاوتی و بی برداشتی است. با قواعد هیچ کس و هیچ سیستمی بازی نکردن است. بلکه آن به آن، آن را باز تاباندن است. همواره یک “حضور خودانگیخته” بودن است. به دام مثبت و منفی نیفتادن و به جنگ شان ورود نکردن و بر فراز آن دو ایستادن است. نه ستاره و نه سیاره، بلکه خود آسمان بودن است. تن به محدود ندادن و در خدمت نامحدود بودن است. همواره با کل مراوده داشتن است. و این کار انسانهای ذهنی و غیر سالک نیست. و برای همین است که “شهود”، در هر عصری اصحاب اندکی دارد. زیرا آن، با مرگ منیّت یا همان توقف ذهن، آغاز می شود. چیزی که انسانهای غیر سالک، دودستی آن را چسبیده اند.
مسعود ریاعی