“ملامتیون”، اساتید خودتخریبیِ سالکانه اند. آنها گاه چنان خود را نزد انظار می شکنند و از چشم می اندازند که حتی عارفانِ نظری انگشت به دهان می مانند. “ملامتیون”، همان صاحبان روح های بزرگند که در راه حق، از ملامت هیچ ملامتگری نمی هراسند. “لا یَخافُونَ لَومَهَّ لائِم”. چه آنها از ذهنیت های متعارف گذشته اند و برداشت های هیچ سرزنشگری برایشان مهم نیست. آنچه برایشان مهم است خدمت خالصانه به جریان حق است، خدمتی که در خفا و در خلوص تمام شکل می گیرد. آنها هر جا که لازم باشد، بت خود را می شکنند و وجهه شان را، نزد انسانهای ظاهربین، بی اعتبار می کنند. و این کار را شجاعانه و با ظرافت تمام به انجام می رسانند. این بی اعتباری، عین رهایی است. خروجی سالکانه از زیر بار نگاه دیگران است. نجات خلوص است. تاراندن مریدان کاذب، از اطراف خود است… متاسفانه بسیاری فکر کرده اند که “ملامتیه” یک فرقه یا گروه است که بیش از هزار سال پیش با حمدون قصار و امثالهم در نیشابور شکل گرفته و به منصه ظهور رسیده است. اینطور نیست. اصل ملامت، یک شیوه ی باطنی است که صاحبان روح های بزرگ و واصلانِ کامل، از دیرباز آن را بکار می برده اند و با آن طی طریق می کرده اند. شیوه ای که انبیاء و اولیاء الهی نیز از آن بهره می بردند. آنگاه که امام صادق(ع) بر روی لباس زبر و خشن خویش، لباسی نرم و گران می پوشید، همین شیوه را بکار میگرفت. شیوه ای که هنوز هم برای سالکان حق پابرجاست و جواب می دهد…
“بي اعتباري”
برگرفته از كتاب “چند تكه ابر”