… به این دعای ابراهیم(ع) در قرآن دقت کن تا نکته ای را برایت بازگو کنم؛ “رَبَّنا وَابعَث فِیهِم رَسُولاً مِنهُم یَتلُوا عَلَیهِم ءایاتِکَ و یُعَلِّمُهُمُ الکِتابَ و الحِکمَهَ و یُزَکِّیهِم” (پرودگارا در خودشان و از خودشان رسولی برانگیز تا کتاب و حکمت تعلیم شان دهد و تزکیه شان کند). یک معنای ظاهری که اغلب همین را گرفته اند این است که پروردگارا از میان خودشان، از میان جمع شان، رسولی را بر انگیز… که معنایی نیک است. اما مغز آیه معنای باطنی دیگری را نیز اشاره دارد؛ دقت کن! می فرماید، در خودشان(فیهم) و از خودشان(منهم)! چیزی در وجود خود سالک منوّر می شود، بر انگیخته می شود. این رسول، “نور” است، هدایتگر است، “عقل فعال” است، زنده است، زیرا تلاوت می کند، تعلیم می دهد، تزکیه می کند. دریاب نکته را. واصلان به حق، از چنین نوری برخوردارند. این آیه ی شریفه، یک شاهکار باطنی است. این دعای ابراهیم خلیل(ع)، چشم انداز سالکان فرهیخته است. نور خود را دریاب. و به دعا از “عزیز حکیم”، بطلب. چه پایان آیه این است “اِنَّکَ اَنتَ العَزیزُ الحَکیمُ”…
بر گرفته از کتاب “کیمیاگری باطنی”
مسعود ریاعی