عید سالکان

میدانی عید فطر چیست؟! عید به “فطرت” رسیدن است. تلاقیِ تو با سِرشت خویش است. شُهود خودِ متعالی است. یک ملاقات مقدس. یک نکاح درونی. رسیدن به سرچشمۀ خویش… و این جشن دارد. به واقع بزرگترین جشنی که سالک میتواند به آن ورود یابد، همین است. این اوج زندگی است. اصل بیداری از اینجا نشأت میگیرد. و این مادر همه ی جشن هاست. هر جشن دیگری حیات خود را از این جشن گرفته است. زیرا اینجا “فاطِرُ السَّمواتِ وَ الأرضِ” دست اندر کار است. “فِطرَتَ اللهِ الَّتِی فَطَرَ النّاسَ عَلَیها” متجلّی است. اینجا ذات تو نهفته است. وجودِ تو از اینجا سر برآورده است. تو یک ماه تمام، پرده های غفلت را کنار زدی، غبارها را روفتی، خواهش ها را زدودی، توجه از این و آن گرفتی، تسلیم نیاز بدن نشدی، به هوا و هوس، نه گفتی، از جلوه آرایی ها گذشتی، وجود خود را آنقدر خالی نگاه داشتی تا ببینی در آن اعماق چیست، تا مرواریدِ صدفِ خویش را معرفت یابی. تا فطرت خویش ببینی و دریابی که سرشتِ تو الهی است. یگانه است. همان “فطرت الله” است. میدانی این آیه به چه اشاره دارد؟! این نصِ شریف، صریحاً میگوید که فطرت تو با فطرت خدا یکی است. یک منشأ است. خداوند، تو را از فطرت خویش سرشته است. در این فطرت دوگانگی راه ندارد. بیگانگی راه ندارد. چندگانگی راه ندارد. و نیل به چنین کیفیتی است که جشن دارد. که عید دارد. که باید عید گرفت. و نشانه ی بارز نائل شدن به فطرت، آن است که خودت شده ای، دیگر تصنعی نیستی، زیرا همه ی من های دروغین کنار رفته اند.
حال ببين آیا به فطرتت نائل شده ای که اکنون خود را مهیای جشن میکنی؟! آیا آن را ملاقات کرده ای، که جملات پر طمطراقِ تبریک گونه را به این و آن ارسال میکنی؟! یا این نیز از سر عادت و شرطی شدگی است. ای دوست سالک، تا فطرتت را ملاقات نکنی، تا به سرشت الهی خویش آگاه نگردی، به حقیقتِ عید فطر وارد نگشته ای! عید فطر، جشن وصل درون است. جشن رسیدن به خویشتن خویش است. جشن ملاقات با سرچشمه است. جشن نیل به خود متعالی است. و اگر رسیدی، پس برکت باد تو را و همۀ سالکان را. و این وصل نوش جانتان باد.

مسعود ریاعی