“حکایت انسان زیبا از نگاه چوپان پیر”

⭐️ … جوانِ خامِ جویایِ رهایی از چوپان پیر پرسید؛ پس زیباترین و دلچسب‌ترین انسان کدام است؟!
پیرمرد پُکی به چپقش زد و از لابلای دود متصاعد از آن نگاهی به افق انداخت و گفت: آن که ذهنش همچون برکه‌ای شفاف و آرام است. آن که هیچ نقشه‌ای در پس پردهٔ مغزش این‌پا و آن‌پا نمی‌کند. بدنبال چاره‌ای نمی‌گردد. کسی است که ترک چاره کرده و این چاره است که همواره محتاج حضور اوست. او تماماً در بیکرانهٔ خویش سکنا گزیده است. کسی است که نه داشته‌ها او را مغرور می‌کند و نه نداشته‌ها او را حسرت‌زده می‌سازد. چنین کسی بر کشتی جریان ناب حیات سوار است و هماهنگ با بادبان‌های خودانگیخته‌ به پیش می‌رود. کسی است که همه‌جا برایش هم مقصد است و هم راه. مقصد و راه برایش یکی است. پس در حسرت جایی نیست. در حسرت چیزی نیست. هیچ هدف دور و نزدیکی را دنبال نمی‌کند. او خالی از آرمان‌پرستی‌ و نسیه‌کاری‌ و آرزوپروری‌ است. پس انرژی نابش را خرج این اباطیل ذهنی نمی‌کند. غنای او ذاتی است. پیشاپیش دارد. قرار نیست بعداً برسد. زیرا رسیده است. پس بازی می‌کند اما هرگز بازی نمیخورد. زیباترین و دلچسب‌ترین انسان، خودِ خودش است. همان که باید باشد. یک “نفس مطمئنه”.

مسعود ریاعی