“گفتن درست و رابطه‌اش با شنیدن”

⭐️ غالباً کَرِ مادرزاد، گنگ هم هست. زیرا صدای خود را نمی‌شنود و نمیداند برای ادای یک واژه چه ارتعاشی را از زبانش صادر می‌کند. آیا درست است یا غلط. ای دوست، پیش از سخنِ صحیح، شنیدنِ صحیح است. ابتدا باید شنیدن را آموخت. و شنیدن تنها با سکوت همه‌جانبه محقق می‌شود. ما هنوز شنیدن را نیاموخته‌ایم زیرا سکوت همه‌جانبه را ندانیم چیست. ما حتی اگر زبان‌مان ساکت باشد ذهن‌مان در حال حرف زدن است. احساسات‌مان در حال حرف زدن‌اند. ما پر از پیش‌ذهنی و پر از قضاوت‌های گوناگون هستیم. ما در بسیاری از مواقع حتی اگر به ظاهر گوش دهیم، در حقیقت گوش نمی‌دهیم زیرا قصد آن داریم که از میان سخنان متکلم تناقضی بیابیم و به قول معروف مچ‌اش را بگیریم و خجالت‌زده‌اش کنیم. می‌خواهیم نکته‌ای بیابیم تا علیه خودش استفاده کنیم… و اینها هیچکدام به معنای گوش دادن نیست. گوش دادن امری است که تنها در خاموشی اتفاق می‌افتد. زبان خاموش، ذهن ساکت، و قلب در آرامش. این نوع گوش دادن گوش دادن واقعی است و باعث فهم و گذر می‌شود. اگر خوب گوش کردن را تمرین کنی، راه سخن گفتن درست و کارآمد را بر خود هموار کرده‌ای. بین گوش دادن و سخن گفتن رابطه‌ای دقیق و تنگاتنگ بر قرار است. سخن درست، خَلَف شنیدن درست است. شنیدن، دریافت کردن است و گفتن، دهندگی است. اگر خوب بگیری، خوب و مناسب هم عطا خواهی کرد. کسانی که هر روز توهّمات خود را تکرار می‌کنند دقیقاً همان کسانی‌اند که از شنیدن درست و تمام بی‌بهره‌اند.

مسعود ریاعی