⭐️ اگر روزی و لو در رؤیایت، تو را به جایی ظاهراً زیبا و دلفریب بردند و گفتند اینجا بهشت است و باید قوانینش را رعایت کنی، اینجا و آنجایش نروی و اینکار و آنکار را نکنی و از این درخت و از آن درختش نخوری، بدان که آنجا بهشت نیست. یک دردسر تازه است. بهشت کیفیتی است که یگانه قانونش خواست خود توست. جایی است که هیچ حکومتی جز خواست تو حاکم نیست. مِلاک تویی. “ما تَشتَهِیهِ الاَنفُسُ و تَلَذُّ الاَعیُنُ”! چون چیزی را بخواهی بیدرنگ ظهور مییابد و چون نخواهی محو میشود. “بهشت کیفیت بیحکومتی است”. هیچ باید و نبایدی در کار نیست. تکلیفی هم در کار نیست. جاسوس و دوربین مخفی هم ندارد. این بهشت، کیفیت آزادی و آزاد بودن به معنای واقعی کلمه است. در این کیفیت تو از شر هر متولّی و قیّم خودخواندهای راحت شدهای. خودت شدهای. بیحزن و بیترس. تو در این کیفیت به لایتناهی وجودت در آمدهای. وجودی خداداده که از آنِ خود توست. آنکه به چنین سطح متعال از وجودش نائل آمده، به واقع به بهشت خویش در آمده است. بگذار واضح و سرراست بگویم؛ غایتی را که قرآن برای انسان بیان میکند بهشت بیحکومتی است. چه بیحکومتی نشانهٔ رشد است نه وجود حکومت. انسانی که بتواند بینیاز به حکومت و بیترس از حکومتی، زیبا و متعالی زندگی کند انسان رشدیافته است. بهشت بیحکومتی جای چنین کسی است. بشر امروز تا بحال تحت سیطرهٔ انواع حکومتها و حاکمیتها بودهاست. توسط آنها شرطی شدهاست. آن هم بگونهای که تصور میکند حتماً در تمامی مراحل و کیفیات حیات، باید حکومتی در کار باشد و مدام آدمیان را کنترل کند و تحکم کند که چه بکنند یا چه نکنند. لکن غایت امر متعال، چیز دیگریست. تو به عنوان سالکی فرزانه و واصِل به شعور متعال، در بهشت خویش به کیفیت بیحکومتی نائل خواهیشد. آزاد آزاد شبیه خالقی که تو را آفرید. “اَطِعنِی اَجعَلکَ مِثلِی وَ لَیسَ کَمِثلِهِ شَیءٍ”! و این همان منزل حقیقی و والاترین مرتبهٔ وجود است. اینجا جایگاه واصلان است. اینان هرجا که باشند در بهشتشان اند. زیرا همواره آن را با خود حمل میکنند… و اینک تو هستی با تمامیت متعال خویش. در عالَمی وسیع که بیهیچ خطری به ارادهٔ الهیات پابرجاست. تو اکنون بیخوف و اندوه صاحب حیات طیّبهٔ خویش گشتهای. ای دوست، این کیفیت متعال از بهشت را با سلوکت و از همینجا مرحله به مرحله تجربه کن. تمرین کن تا خود حاکم بر نفسات باشی نه کس دیگر.
مسعود ریاعی
