“حوزهٔ وجودی‌ات را جهانی‌کن”

⭐️ آیا قطر خورشید آنچنان که امروزه اخترشناسان می‌گویند فقط یک ملیون و چهارصد هزار کیلومتر یعنی حدود صد برابر زمین است؟! آنها کدام قطر را محاسبه می‌کنند؟! خوب شاید بگویی؛ همین جرم نورانی را که در آسمان مشاهده می‌کنند. اما باید بدانی که قطر حوزهٔ وجودی خورشید بسیار فراتر از این حرف‌هاست. به واقع قطر خورشید تا جایی که ذرات نورانی‌اش را پرتاب می‌کند، وسعت دارد! جرمی که می‌بینی یک چیز است و آنچه که هر لحظه به فراسو می‌رود چیز دیگری‌است. براستی که می‌داند قطر خورشیدی که مجموعه‌ای از ذرات نورانی‌است، چقدر است و گستره‌اش تا کجا امتداد دارد؟! حال به مطلب اصلی خود باز می‌گردم. حوزهٔ وجودی تو چقدر است؟! آیا به همین اندازهٔ جسم‌ات است؟! وقتی روز به روز آگاه و آگاهتر شوی، حوزهٔ وجودی تو چه اندازه است؟! وقتی هر روزه از وجودت می‌بخشی و عشق می‌ورزی، حوزهٔ وجودی‌ات چه اندازه است؟!
ای دوست، حوزهٔ وجودی‌ات را با الگوگیری از بسم الله الرحمن الرحیم، با بخشندگی و مهربانی، آنْ به آنْ گسترش ده. آیا می‌دانی خداوند چرا و چگونه همه‌جا هست؟! چون همه‌چیز را بخشیده است! “او” به چیزی نیازش نیست. و در عین حال همه چیز از آنِ اوست! نکته را بگیر و خود را به اخلاق الهی آراسته کن. برای خودت بهشتی بساز که حتی وسعتش از پهنه آسمان‌ها و زمین نیز بیشتر است. وقتی آگاه می‌شوی، آگاهی بخش. وقتی برخوردار می‌شود، برخوردار کن. همواره از بهترین چیزهایی که در اختیار داری، انفاق کن. تو اینگونه است که مقلد خدا می‌شوی و وسیع و گسترده می‌گردی. بگذار هر آنچه می‌بخشی هر کدام به سویی بروند. این بخشیدن، کم شدن نیست. زیاد شدن است. وسعت گرفتن است. تو با عشق و بخشش و عطا کردن است که وسیع و عالمگیر می‌شوی و تمامی جهان‌ها را فتح می‌کنی. از بسم الله الرحمن الرحیم بیاموز و روز به روز خود را گسترش ده. عشق بورز و عشق را تقدیم زمین و آسمان کن. با حیات و آگاهی‌ات بی‌منت و بی‌آزار بر همه بتاب. بگذر، ببخش، و عفو کن. خودخواهی و مرگ و تاریکی و منیّت را ترویج نکن، بذر زندگی بپاش. بجای خودپرستی، جهانی شو. بگذار ذرات نورانی وجودت همچون خورشید، تا ناکجاها برود. تو با این کار از دست نمی‌دهی، بدست می‌آوری. و بدان معدود انسان‌هایی هستند که با آنکه ظاهراً جسمی محدود و قابل اشاره دارند، اما روح‌شان از تمامی عوالم هفت‌گانه بزرگ‌تر و فراگیرتر است. پس تا زنده‌ای و تا هنوز در این دار عمل فرصت هست، به خودِ خداداده‌ات خدمت کن و آن را روز به روز وسعت بخش. با بخشیدن آن را وسعت بخش نه با جمع کردن و انباشتن. که این همان وسعتی است که پس از مرگ نیز با تو خواهد ماند. آن که نکته را بگیرد و عامل شود، بی‌شک از گور تنگ و تاریک خود بدر آمده‌ است.

مسعود ریاعی