“اشک و اشک”

⭐️ هر گاه که نگاهت به جهان، بسته و خفقان‌آور شد، چشمانت را با اشک بشوی. بگذار این اشک همهٔ تصویرها و تصوراتت را زایل کند. در این موضع چیزی کارآمدتر از اشک خود تو نیست. اشکِ تطهیرکننده، معجزه می‌کند. نگاهت را به جهان تغییر می‌دهد. تنها اشک به نیت پاکی بریز. به نیت رهایی و بیکرانگی. از اشک‌ات محملی برای رهایی روح‌ات بساز. برای رسیدن به جایی و چیزی گریه نکن. برای از دست دادن چیزی اشک مریز. اشک، دُرِّ گران‌بهایی است. آن را به پای قازورات دنیوی هدر مده. اشک فرآیندی شگفت و مسحورکننده است. از میان حکمای قدیم، کسانی بودند که صرفاً با دیدن اشک هر کس، نوع رنج‌ و بیماری‌اش را در می‌یافتند. از نوع اشک بیمار و چگونگی فرو ریختنش، حالت صورتش، اینکه اشک چشم راست بیشتر است یا چشم چپ، اینکه جاری است یا قطره‌ای است، اینکه از گوشهٔ سمت راست چشم بیرون می‌زند یا از سمت چپ آن، اینکه هنگام اشک پلک می‌زند یا نه،… بسیاری از علت‌ها را کشف می‌کردند. آن هم بی‌آنکه نبضی بگیرند و یا قاروره‌ای را بنگرند. اشک تو داستان‌ها دارد. آن چکیدهٔ موجودیت توست. و اشک داریم تا اشک! سالک آن است که حرمت اشک‌اش را پاس می‌دارد و آن را تقدیم هر احساسی نمی‌کند. اشک، حمام روح سالک است. پس با شستشوی نگاهت، روحت را بِرَهان. روح‌ات را روان بیکران کن. چه اگر روح اسیر باشد، خوشیِ جسم طرفندی فریبکارانه بیش نیست.

مسعود ریاعی