“نپرستیدن و پرستیدن”

⭐️ اگر هیچ خدایی را نپرستی، در حال پرستیدن خدای واقعی هستی. نپرستیدن، پرستیدن است. این نفی، خود اثبات است. گُل پرستش واقعی در زمین نپرستیدن جوانه می‌زند. در زمین نه این است و نه آن. آیا می‌توانی چیزی را نپرستی. آیا ارزش نپرستیدن را در‌یافته‌ای. و نکته همینجاست که مردمان نمی‌توانند چیزی را نپرستند. آنها بالاخره چیزی را برای پرستش می‌یابند. یا دانش خود را، یا داشتهٔ خود را، یا نداشتهٔ خود را، یا موجودیت خود را، یا حتی همین دورهٔ کوتاه زندگی خود را. این بیماریِ چیزی را پرستیدن، ضعف بزرگ همهٔ انسان‌هاست. حتی آنها که می‌گویند ما چیزی را نمی‌پرستیم، از همه بیشتر می‌پرستند. آنها خود و برداشت خود از هستی را می‌پرستند. انسان‌هایی که حقیقتاً اهل پرستش چیزی نیستند همچون درّ و گوهر شب‌چراغ نادر و کمیاب‌اند. فرزانگان و موحدان بی بدیل‌اند. ای دوست؛ تو تنها آن زمان در کیفیت پرستش حقیقت محض قرار می‌گیری که در حال پرستش هیچ‌کس و هیچ چیز نباشی. دریاب نکته را که این مغز پیام لا اله اِلّا الله است.

مسعود ریاعی