“نور واحد، رنگ کثیر”

– این نور است که رنگ‌ها را به وجود می آورد. نور که نباشد، هیچ رنگی نمی بینی. نور آفریننده و به ظهوررسانندهٔ رنگ‌هاست. در یک محیط واحد، اگر نور اندکی باشد، رنگ‌ها را به گونه‌ای می بینی، و چون زیاد باشد، به گونه‌ای دیگر. اگر تابش نور بسیار بسیار زیاد شود، هیچ رنگی نمی بینی. همچنانکه در تاریکی محض هیچ رنگی دیده نمی شود. نور با آنکه در ذات خود واحد است، به وجود آورندهٔ کثرت است. این جهان را نور ساخته و پرداخته است. همهٔ ما و هر آنچه به ظهور رسیده، موجوداتی نورانی هستیم با رنگ و لعاب‌های مختلف. هستی یک شبکهٔ بافته شده از اشعه‌های نور است. هر که وجود دارد در ارتباط با این نور است که وجود دارد. تو گویی نوری واحد، لایه به لایه از منشور‌هایی -که کار خود اوست- گذر کرده و جهان‌ها را به وجود آورده و عوالم مختلف را ساخته است. هر که جلوه‌ای دارد -در هر عالَم که باشد- از آن نور واحد است که جلوه دارد. منتها سالکان با سلوک‌شان و با کنار زدن رنگ و لعاب‌ها، مستقیماً متصل به این نور واحد شده، با آن زندگی کرده و آن را هویدا می کنند. حال آنکه بسیاری با جهالت‌شان خود را از آن محروم کرده و در تاریکی موهوم نگه می دارند. فلذا در برخی این نور هویداست و در بسیاری ناآشکار است. تاریکی چیزی نیست جز ناآشکاری نور به واسطه حجاب‌های نورانی. این یعنی؛ نور با تابش‌های متنوع‌اش سایه روشن ایجاد می کند. کنتراست ایجاد می کند. توهّم تاریکی را ایجاد می کند. و تو تاریکی را واقعی می پنداری. حال آنکه تاریکی، امری جعلی است. حقیقت ندارد. چه “خدا نور آسمان‌ها و زمین است”.

مسعود ریاعی