نکات قرآنی 697

“وَاللهُ یَقضِی بِالحَقِّ”
(و خداست که قضاوت به حق می کند)!

☆ ای دوست، اگر این آیه را نیک دریابی دست از قضاوت های ناقص و نفسانی هر روزه خواهی شست. زیرا در خواهی یافت که لازمه ی هر قضاوت به حقی، آگاهی همه جانبه است. باید ظاهر و باطن هر قضیه را به تمامی دانست. باید علیم و سمیع و بصیر بود. و اینها همه از اوصاف خداست و از اوصاف نفس بشری ما نیست. تمامی قضاوت های ما، ذهنی است، احساسی است، ظاهری است، ناقص و ابتر است. قضاوت های ما تیر در تاریکی انداختن است. به واقع قضاوت نیست، حماقت و جهالت است. ما برداشت های تاریک خودمان را برون فکنی می کنیم. ما ناآگاهیم و با این وجود، ذهن های تاریک اندیش و افسارگسیخته مان، عاشق قضاوت در باره ی این و آن است. مدام حکم صادر می کند و مدام از قضاوت هایش نشخوار می کند. حال آن که در این هستی هیچ قضیه ای نیست مگر آن که ظواهر و بواطن بسیار دارد. پشت پرده های بسیار دارد. ای دوست، بدان که “مِن دُونِ الله”، هیچگونه قضاوت تمام و به حقی ندانند و ندارند؛ “وَالَّذِینَ یَدعُونَ مِن دُونهِ لا یَقضُونَ بِشَیءِِ”! قضاوت درست و به حق، تنها با القا خودِ حق تعالی ممکن است. حق است که قضاوت حق می کند. باطل را یارای قضاوت حق نیست. چه همواره از کوزه همان برون تراود که در اوست. پس دست از قضاوت ها و حکم کردن های ذهنی ات بردار. انقدر قطعی در بارهٔ هر چیز سخن مگو. حتی اگر مجبور به گفتن شدی، فقط نظر بده و قضاوت نکن. و اگر مجبور نشدی حتی نظر هم نده! زندگی خودت را در کلاف قضاوت ها و نظراتت مپیچان و برای خودت کارما و عاقبت سخت و طاقت فرسا مساز. بدان که برخی قضاوت ها غیر قابل جبران اند. خونبار و نابودکننده اند. از بین برنده ی جان و مال و آبروی مردمان اند. وقتی حکمی را به قطع و یقین نمی دانی و با مصداقش آشنا نیستی، مگو. وقتی از حقیقت و تأویل آیه ای بی خبری، از آن داد سخن مده، و خود و دیگران را به دردسر مینداز.

بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی