نکات قرآنی 675

“السّاعَةُ مَوعِدُهُم وَ السّاعَةُ اَدهیٰ وَ اَمَرٌّ”
(وعدگاه شان “ساعت” است و “ساعت” مصیبت بارترین و تلخ ترین است)!

– اغلب مفسران ساعت را به قیامت ترجمه کرده اند. بسیار خب، آن حتی اگر اشاره به قیامت هم باشد، قیامتی خاص را اشاره دارد. ای دوست! ساعت، ساعت است. آن به مفهوم زمان است. معنایش همین است. همین زمانی که همه اسیرش گشته ایم. همین زمانی که روح های فرا زمانمان را به بند کشیده است. همین زمانِ خطیِ که با ایجاد توهّم گذشته و آینده ما را اسیر و زندانی خود کرده است. همین که ذهن هایمان را بلعیده است. ساعت، ساعت است. به دنبال چه معنا و توجیهی می گردی؟! چگونه می تواند ساعت غیر از ساعت باشد؟! آن حرکت های توهّمی ما در همین زمان ذهنی است. و این ساعت است که تلخ‌ترین و غمبارترین است. ما در آن به دام افتاده ایم و مدام غفلت زده در آن فرو می غلتیم. سالکان فرهیخته کسانی اند که خروج از این تلخ‌ترین و غمبارترین را خواهانند. پس قیامت شان وقتی است که از زندان کشندهٔ این زمان خروج کنند. و در عین حال همین “الساعه” قیامت بدفرجام کسانی است که دوباره و چندباره به زندانش سقوط کنند. چه برای هر کدام از ما زمانی خاص است که یا عروج می کنیم و می رهیم یا هبوط می کنیم و به اسارت می رویم. ای دوست، این زمان، وعده گاه همهٔ کسانی است که در آن جمع شده اند. و ما همه در آن جمع شدگانیم. پس آن کس که روح و جانش را با سلوک و مراقبه از اسارت این زمان رهاند، به حیات و آگاهیِ فرازمان راه یافت و رستگار شد. و اما آن که در آن بماند و وقعی به رهایی ننهاد، به آتش ویرانگرش دچار شد. پس اینطور نیست که خیال کنی “السّاعه” چیزی است که هرگز تا کنون نیامده است. تو در آن واقع شده ای! به آیه دقت کن! این آیه جملهٔ اسمیه است و جملهٔ فعلیه نیست! این طرز جمله بندی به تو نمی گوید که این ساعت بعداً می آید! دریاب نکته را! روح و جانت را با مراقبه ای پیگیر و راستین از این “الساعه” که غمبارترین و تلخ‌ترین است خلاص کن. “مُخلَص” شو. و به فرازمان درآی.

بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی