“برخاسته از گور های خودخواسته”

– ما همواره در گور هایی که خود کنده ایم به سر می بریم. اوهام و باور های تاریک ما همان گور های ظلمانی ماست. ما همه و هر کدام به نوعی مردگان خفته در قبرستان ذهن مان هستیم. قبرستانی بزرگ با قطعاتی مختلف. هر کدام به اسمی. رنگارنگ. و در عین حال تنگ و ناکارآمد. آیا شود روزی که از گور هایمان برخیزیم و جهان را همانگونه که هست ببینیم؟! آیا روزی خواهد رسید که از برداشت های ناصواب مان از خدا و جهان و انسان، جدا شویم، و سبکبار به خودِ زندگی سلام کنیم؟! کاش آیه “مَن بَعَثَنا مِن مَرقَدِنا” (چه کسی ما را از خوابگاهمان بر انگیخت؟!)، هر چه زودتر به دست مطلقِ عشق و رحمانیّت محقق شود تا از این گور های سرد و تاریک و خودخواسته به سلامت برخیزیم.

مسعود ریاعی