“غذای اَحیاء”

☆ زندگان یعنی همان “اَحیاء”، غذای زنده دارند. مزاجشان با غذای مرده سازگار نیست. هر آنچه که دریافت می کنند زنده است. زیرا کتاب شان زنده است. آنها کتاب مرده نمی خوانند. گذشته را نمی جَوَند. چشم شان غذای حال را می خورد و گوش شان کلام حال را می بلعد. کتابی که می خوانند آیاتش زنده است. آنها مدام با زنده سر و کار دارند. مرده خوار نیستند. مرده خواری برایشان حرام شده است. “حُرِّمَت عَلَیکُم المَیتَةُ”. پس اندیشه و احساس شان زنده است و جهان را پیوسته هم اکنون و همینجا می نگرند. شرطی شده نیستند و سلول هایشان همواره خودانگیخته با جریان حیات هماهنگ است. خدای اَحیاء، “حی” است. آنها خدای مرده نمی پرستند. رو به مرده عبادت نمی کنند. مرده نمی ستایند. “زنده” ستایش می کنند. “اَحیاء” یعنی همان زندگان، تنها کسانی اند که می توانند “اِحیاء” بگیرند. می توانند زنده کنند و زندگی بخشند. کار اِحیاء(زنده کردن) تنها از اَحیاء(زندگان) بر می آید. و “اَحیاء” در روزگاری که در آن به سر می بریم، بسیار قلیل و کمیاب اند.

مسعود ریاعی