نکات قرآنی 646

“فِی کُلِّ سُنبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ”
(در هر خوشه، صد دانه باشد)!

تو یک دانه کاشته ای، اما خاک خوب آن را صد دانه کرده تحویل ات می دهد. این اِعجاز خاک است. همان که در زیر پایت است و هر روزه بی توجه بر آن گام می نهی! اگر دانه را به باد می دادی آن را می پراکند، اگر به آتشش می سپردی، آن را میسوزاند، اگر به سیلابش می انداختی با خودش می برد. اما این خاک متواضع و بی صداست که حَبّه را در خویش می پرورانَد و از شیرهٔ وجود خود تغذیه اش می کند، تکثیرش می نماید، و آنگاه بی منت همه را تقدیم تو می کند. خاکی بودن و مفید بودن و اخلاص را باید از خاک آموخت. ای دوست، حَبّه را با حُبّ ارتباطی تنگاتنگ است. از یک رگ و ریشه اند. یک محبت، صد محبت به تو تحویل می دهد. این هستی هوشمند است و هیچ دانهٔ با اخلاصی را بی جواب نمیگذارد. یک، ۱۰۰ می شود! در ۱۰۰ باز همان یک را می بینی! منتها اینبار با قابلیت های فراوان! و شیطان حقیقت را ندانست آنگاه که به غرور گفت؛ مرا از آتش آفریدی و او را از خاک و گِل! ندانست که خاک را کاری است سترگ، که آتش از آن عاجز است! ای دوست خاکی ام، خاکی بودنت را پاس بدار، پاکش بدار، حفاظت کن و آن را با هوس ها و خودخواهی ها و امیال تاریک به شوره زاری عَفِن تبدیل مکن. تو از این خاک است که به افلاک می روی. این تجربهٔ خاکی است که تو را عروج می بخشد. یکِ تو، با این خاک است که صد می شود. زمین ات را پاس بدار.

بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی