“ارادهٔ تو، نه ارادهٔ من”!

– وقتی براستی بگویی؛ خداوندا، “ارادهٔ تو، نه ارادهٔ من”. و صبورانه با تمام وجودت بر این ذکر مداومت ورزی، خداوند در زمانی خاص اراده اش را به تو می دهد. و تو این مهم را می فهمی که نیروی بزرگی را دریافت کرده ای. اراده یک نیروست که عطا کردنی است. موهبتی است شگفت که سراپایت را فرا می گیرد. و از آن پس تو قادر به انجام کارهایی خواهی بود که پیش از این به مخیله ات هم خطور نمی کرد. این ارادهٔ اوست که از طریق تو عمل می کند. تو اراده ای از خود نداری. زیرا پیش از این ارادهٔ بشری ات را بدور انداخته ای. بدان که تمامی کرامات و خوارق عادات از طریق آن اراده انجام می پذیرد. هرچند محل صدورش تویی. مقام “کُن فَیَکُون” از بالاترین مراتب این موهبت است.

مسعود ریاعی