“عشق حقیقی، حقیقت عشق”

☆ عشق حقیقی، عشق به حقیقت است. و حقیقتِ عشق، خودِ خداست. او حقیقت محض است. آن که به عشق نائل شود -چه بداند چه نداند- در حال پرستش خداوندست. لحظه لحظه اش تسبیح و تقدیس است. و اگر در این حال بمیرد، بنابر نقلی از پیامبر(ص)، شهید است. نشانه ی چنین کسی آنست که دیگر قادر نیست به هیچ مخلوقی ظلم کند. زیرا توان آسیب رسانی از او سلب می شود. او منبع خیر و برکت است، هرجا که باشد. هر دم و باز دمش الهی است. پر از عشق است. و خوشا آن فضایی که از عطر نَفَس چنین کسی آکنده است. حقیقت عشق را نه در کتابها، و نه در گفته ها و ادعاها، بلکه تنها با تجربه ی عشق می توان دریافت. اگر براستی حقیقت چیزی یا کسی را عاشقی، تو در آستانه ورود به عالَم بزرگ عشق قرار گرفته ای. و روزی می رسد که درخواهی یافت دیگر عشقت شخصی نیست. کل است. همه گیر است. جهانی است. تو نور جهان شده ای. بدان که عاشقان حقیقت محض نزدیکترین و تسلیم ترین مخلوقات به خداوندند. و یادت باشد که عشق هست. وجود دارد. لازم نیست که آن را از جایی بیاوری، و یا زور بزنی تا عاشق شوی. تنها باید به عشق آگاه شد. آن چونان جریان ناب حیات است. تار و پود هستی است.

مسعود ریاعی