“و تو در حضوری”

☆ از روح ات با مراقبه معبدی بساز برای حضور. برای آن ناشناختنیِ بی وصفِ نادیدنی. در این معبد با نعلین فکر و خیال وارد مشو. آنچه داری را پشت سر بگذار، و از آنچه نداری هیچ مگو. بی خواهش باش و بی آرزو. بگذار سکوت و خاموشی، یگانه نور معبد باشد. هیچ شیئی را با ذهنت به داخل معبد مبَر. به هیچ تزئینی نیاز نیست. خالی از خاطره باش. خالی از دانستگی باش. حرف نزن، نه در ذهنت و نه بر زبانت. فقط باز و پذیرا باش. که “تو در حضور مطلقی”!

مسعود ریاعی