“توجه به ربّ”

نه مکتب اصالت ماده و نه اصالت روح، بلکه اصالت “ربّ”. نه پرستش ماده، نه پرستش روح، بلکه “وَاعبُد رَبَّکَ” (ربّ ات را بنده باش) که این سلوک قرآنی است. روح با تمام قِداستی که دارد از “امر ربّ” است و خود علت غایی نیست. آن را خاضعانه دریاب و به آن آگاه شو، اما روی سوی ربّ ات داشته باش که “اِلَی رَبِّکَ المُنتَهَی” (انتهای کار، ربّ توست)!

مسعود ریاعی