“بندگی و نه پادشاهی!”

☆ در آفریقا قبیله ای است که در گذشته ای نه چندان دور، هر گاه می خواستند قربانی بزرگی تقدیم روح طبیعت کنند، یک بدبخت مفلوکی از میان افراد قبیله را انتخاب کرده و او را تا سه روز پادشاه خود می کردند. این پادشاهِ زوری تا سه روز واقعاً پادشاهی می کرد. هر چه میخواست فرمان می داد، هر چه میخواست می خورد و با هر زنی که میلش بود همخوابه می شد… خلاصه در سه روز همه جوره آزاد بود و همه نیز گوش به فرمانش بودند! بعد از اتمام موعد، پس گردنش را می گرفتند و او را سلاخی می کردند! و اینگونه یک قربانی بزرگ تقدیم روح طبیعت می شد! این حکایت نکته ای دارد اسراری، و آن اینکه هر آن که را چون گوسفندی، حسابی پروارش کنند به واقع او را برای قربانی شدن مهیا می کنند. هیچگاه بدنبال ریاست و سروری و بزرگی بر دیگران نباش. آن یک خطای فاحش و وسوسه ای مرگبار است. پیامبر (ص) هرگز پادشاهی بر دیگران را نپذیرفت. به یاد داشته باش آن حدیث را که فرشته ی مقرّب خدا، روزی بر پیامبر (ص) نازل شد و گفت؛ خداوند سلامت می رساند و می فرماید؛ آیا می خواهی پادشاهی پیامبر باشی، یا بنده ای پیامبر؟! و پیامبر (ص) فرمود؛ “بنده ای پیامبر”. ای دوست، رستگاری در بندگی است. و این بندگی چنان عظیم است که حتی مقدّم بر رسالت آمده است؛ “عَبدُهُ و رَسولُهُ”! این یعنی؛ پادشاهی حقیقی همان بندگی است. این بندگی است که سر به سلامت می برَد و تو را به مقصد و مقصود می رساند.

مسعود ریاعی