“یا مُقَلِّبَ القُلُوبِ وَ الاَبصارِ”

(ای دگرگون کننده ی قلبها و دیدگان)

☆ همه چیز از اینجا آغاز می شود؛ اندیشه و نگاه تو که تغییر کند، جهان برایت تغییر خواهد کرد. نگاه و اندیشه به هم وابسته اند. نگاهِ ما اندیشه ساز است و ما همواره همان می شویم که می اندیشیم. یک سالک شجاعت آن را دارد که طالب دگرگونی نگاه و اندیشه اش شود. او نیک می داند که تنها از این طریق است که سرنوشت دیگری برایش رقم خواهد خورد. چنین کسی تمام القاءات و ذهنیاتی که از کودکی تا کنون در وجودش ریختند و مرغ نگاه و اندیشه اش را به اسارت کشیده اند، از خود دور می کند و چون روحی خُلَّص و پاک و رها، رو سویِ سرنوشت سازِ بزرگ می نماید. وقتی این دعا را میخوانی بگذار مُقَلِّبَ القُلُوب، نگاه و اندیشه ات را تغییر دهد. تا دگرگونی را طلب نکنی، آن در وجودت اتفاق نمی افتد. مغز دعا همین را می گوید و کیمیاگری در وجودت اینگونه حادث می شود. و نترس. نگاه ها و اندیشه های پیشین اگر درست بودند تو باید اکنون در بهشت برین خود به سر می بردی. آیا حقیقتاً اینچنین است؟! پس رهایشان کن و چون سالک تشنه ی حقیقت، تنها سوی پروردگارت رهسپار شو. بگذار او تو را سرنوشتی نیک هدیه کند. بگذار دگرگونت کند. شجاعت دگرگونی را داشته باش. آن که خواهان تغییر است، شجاعت تغییر را هم دارد. و تغییرِ درون، اساسی ترین نوع تغییر است. مادر همه ی تغییر هاست. آن را بطلب. که اگر جز این باشد دعایت جز حرفی و باد هوایی بیش نخواهد بود. و یادت باشد که تحویل سال، تحوّل است. به حال رفتن است. و کسی به حال نمی رود جز آنکه اندیشه ها و نگاه های گذشته پرور و مرده را به دور بریزد و خود را از آرمان پرستی و آینده پروری های موهوم خلاص کند و به حال رو آورد. چه تنها در حقیقت حال است که زندگی وجود دارد. و اکنون این حال و روز من و توست که باید به بهترین “حال” تحوّل یابد. همه چیز از اینجا آغاز می شود. و بهار تو اینجاست. دانه الهی در حال تو کاشته شده است. نکته را دریاب و حقیقت “حَوِّل حالَنا اِلَی اَحسَنِ الحال” را نوش کن. چه تنها با تغییر حال است که تغییر در آینده حادث می شود. چه همواره آنچه در بیرون است، چیزی جز تابع درون نیست.

مسعود ریاعی