“چه کاری و کدام کار؟!”

☆ برخی می پرسند؛ برای مراقبه باید چکار کنیم؟!
می بینی! این ذهن همیشه به دنبال جدال و کاری کردن است! باید به اینان گفت که ذات مراقبه کاری نکردن، و مراقبت از این بی عملی است. و این سخت ترین کاری است که سالک باید به آن دست یابد. رسیدن به چنین کیفیتی جهادی عظیم می طلبد. خاموشی ذهن می خواهد. اگر توانستی ساعتی جایی بنشینی و همه جانبه آرام باشی، تو در مراقبه ای. کار فقط کار فیزیکی نیست. وقتی فکری تو را مشغول نکند، وقتی احساسی تو را سرگرم نسازد، وقتی نه آرزویی در کار باشد و نه خواسته ای، تو به واقع به بزرگترین کار جهان وارد گشته ای و آن بی عملی است. مراقبه یک بی عملی آگاهانه است. تو با خاموشیِ خود، تمامی نیروهای موجود در هستی را به کار وا می داری. یک خلأ می شوی تا جهانی بر گِردَت بگردد. مراقبه سکونی آگاهانه است که حرکت واقعی می آفریند. برای مراقبه لازم نیست کاری انجام دهی، بلکه لازم است کاری انجام ندهی. لازم است از هر اقدامی خالی شوی. خالی بودن مراقبه است. و این برای مبتدیان، برای کسانی که عمری اسیر ذهن شان بوده اند کاری سخت و طاقت فرساست. او نمی تواند ساعتی آرام و خاموش بنشیند. حال آنکه این خاموشی منطبق بر فطرت اوست. بی عملی در این وادی، بیکاری نیست، خود یک کار بزرگ و اساسی است. رسیدن به خود متعالی خویش است.

مسعود ریاعی