“موقف ۶۱” (موقف ادبِ اولیاء)

“موقف ۶۱”

(موقف ادبِ اولیاء)

☆ و گفت: دوستِ خود را از آن جهت “دوست” نامیدم که دلِ او از همه چیز گذشته و سوی من آمده است. آن دل، خانه ی من خواهد بود و من در آن خانه سخن ها خواهم گفت.
☆ و گفت: به دوستان من بگوی، پیش از آفرینشِ کالبدِ گِلیِ تان با شما سخن گفته ام و شنیده اید؛ با شما گفتم اینک یکی “وجود”! بنگرید! و باز اینک یکی وجودِ دگر! بنگرید! و شما هر وجود را که من آفریده بودم به روشنی تماشا کردید، چنان که اکنون می بینید… اکنون خواهم شما را به عرش و ملکوتِ خویش بنمایانم و به مخلوقات و فرشتگان و تمام هستی نیز! و من برای شما از این زمین، کالبدها بیافرینم و شما را در ایشان، امرکننده و نهی کننده و قدیم و جدید قرار دهم.

کتاب المواقف. امام نِفَّری. قرن ۴ هجری