“خدای همه”

☆ هم صوابکاران به خدا پناه می برند و هم خطاکاران. هر کس به وقت رنج و مصیبت، او را صدا می زند و از او یاری می جوید. صوابکار و خطاکار هر دو در این وجه مشترک اند. چه او “مستعان” همه است. خدای همه است. پناه همه است. این الوهیّت خوب، عجیب ظرفیتی است شگفت. اگر سالک، اخلاقش را چون اخلاق خدا کند، بدون شک پذیرش و تحمل موافق و مخالف برایش امری ساده و شدنی است.

مسعود ریاعی