“نور و مظهر نور”

☆ نور خود دیده نمی شود. آنچه دیده می شود پدیده ها و فضایی است که نور روشن می کند. نور باعث دیدن می شود. اگر چراغ قوه ای را به یک خلأ تاریک و نامتناهی بتابانی، هیچ روشنایی حتی خط نور چراغ قوه نیز دیده نمی شود. زیرا باید چیزی بر سر راه نور باشد تا روشنایی نمود پیدا کند. حال که نورهای فیزیکی چنین است، نورهای لطیف باطنی چون است! نور خداوند، نوری لطیف و زنده و آگاه است. هنگامی که این نور دیده نشود، آن را به تمثیل “نور سیاه” گویند. اما آنگاه که بر انسان کاملی بتابد، و یا به تعبیری انسان کامل آینه ی ظهورش گردد، آن نور متجلّی شده است. ما آن نور را نمی بینیم اما تجلّی اش قابل رؤیت گشته است. چنین رؤیتی را به تمثیل “خورشید نیمه شب” گویند.

مسعود ریاعی