“مدرسه اسرار”

بزرگترین “مدرسه اسرار” وجود خود توست. مدرسه ی اسراری از این بزرگتر نمی شناسم. وقتی جهانی را در تو تعبیه کرده اند، به دنبال کدام مدرسه ی اسراری؟! همین که وجود داری، خود بزرگترین اسرار است. همین که زن هستی یا مرد، همین که در این خانواده متولد گشته ای، همین که در این زمان و در آن سرزمین نفس می کشی، همین که ماجرای منحصربفرد زندگی خودت را داری، همین که در ارتباط متقابل با هستی قرار گرفته ای، خود مخزن اسرار است. تو خود گنجینه ی اسراری. پیچیده در اسراری. حتی دوستان و آشنایانت، حساب شده اند، ماجراهایت حساب شده اند، استعدادها و علایقت حساب شده اند، چه این هستی کاملاً هوشمند است و هوشمندانه عمل می کند. تصادفی در کار نیست. آن چیزی را که ناآگاهان، به آن تصادف می گویند، از منظر روح های بزرگ، یک هوشمندی عظیم و اعجاب برانگیز است. دانه ای باید شکوفا شود، پس محیطش مهیا می گردد. ای دوست، مدرسه ی اسرار، خود تویی! حتی اگر با اساتید بزرگ روبرو شوی، آنها تو را به مدرسه ی اسرار خودت می کشانند. مدرسه ی اسرار دیگری وجود ندارد. آنچه را که از ماجراهای اسراری شنیده ای و یا خوانده ای، همه در لایه های وجودی خودِ سالک است که حادث می شوند. آن نیروهای مرئی و نامرئی، چه ارگانیک یا غیرارگانیک، همه در پیوند با مدرسه ی اسرار خودِ توست که برایت بارز می شوند. تو همواره با آنچه که در وجود خود داری روبرو می شوی. آنچه از آنِ توست همان است که در توست، در پیوند با توست، و اکنون در مدرسه ی اسرار خودت، ظهور یافته اند. بی پرده بگویم، تو همواره با خودت روبرو می شوی. جهانی که می بینی، آینه ی باطن خود توست. چه “فِیکَ انطَوَی العالَمُ الاکبَرُ” … میدانی وقتی استادی، سالکی را بپذیرد، در دل چه می گوید؟! “به مدرسه ی اسرار خودت خوش آمدی!” چه برای سالک، مدرسه ی اسرار دیگری جز وجود خودش وجود ندارد. و دقیقا همینجاست که ماجراهای سلوک چون تازیانه فرو می آیند …

باز نویسی از کتاب “روح ربانی”
مسعود ریاعی