“بی اسم و رسم”

☆ فرق دیگران با سالکان آن است که دیگران در طول زندگی شان بدنبال کسب شخصیت اند. دوست دارند که با هویت های موهوم و پر طمطراق شناخته شوند. خود را با ثروت شان، با مدرک تحصیلی شان، با قدرت و ریاست شان، با نفوذ معنوی و علوم اکتسابی شان، و در یک کلام با القاب پر طمطراق زمینی یا آسمانی مشهور کنند. اما یک سالک فرزانه از این بازی ها و از این شخصیت سازی های موهوم بدور است. او حتی اسم شناسنامه ای اش را هم زیادی می داند. چه او همواره بطرف هیچ حرکت می کند. اُنسِ او با فناء فی الله است. بی اسم و رسم است. چنین کسی حتی دوست ندارد که او را استاد یا القاب مشابه آن خطاب کنند. او از این دام ها رسته است. آخر چگونه می شود وقتی کسی خواهان هیچ منی نیست، القاب پر طمطراقِ منِ موهوم را خواهان باشد؟! سالک فرزانه خود را با هیچ چیز و هیچ اسمی هم هویت نمی کند. او آزاد و رهاست. بند اسم و لقب نیست. و تمام ارزش آسمانی اش به همین است که او شخصیت سازی های موهوم و اسم و لقب بازی های مجعول و من درآوردی را از روح و جانش بدور انداخته است. ای دوست سالکم، بدنبال اسم و لقب نباش. آنها همه دامند. بگذار در روند سلوکت چون شمع آب شوی و حتی اسمی بر سنگ قبرت نباشد.

مسعود ریاعی