“حکمت یمانی”

حکمت یمانی، اصلِ حکمت و حقیقت آن است. حکمت یمانی با خواندن و حفظ کردن بدست نمی آید. آن، با پاکی و طهارت ذهن حاصل می شود. ذهن های ما آلوده به برداشتها و پیشداوری هاست، تیره به شرطی شدگی ها و تعصب هاست، بیمار از خودخواهی ها و خودپسندی هاست، و دقیقاً از این روست که از حکمت یمانی بی خبر و بی بهره ایم. حال آنکه آن چون نوری زنده موجود است. زیرا آگاهی هست و فقط باید آینه ی وجودمان را صیقل زنیم تا تصویر آگاهی به وضوح در آن نقش بندد. حکمت، یک آگاهی زنده و کاربردی است. کاربردی است زیرا ریشه در “حکم” دارد. حکمت هر دانشی نیست. یک آگاهی نجات بخش و رهاننده است. نوری است که بر قلب می تابد و از آن پس حقایق پدیده ها بر تو عیان می شود. پیامبر اکرم(ص) بهترین راهبرد را در باره آن بیان فرموده اند: “هر کس چهل روز خود را برای خدا خالص کند، چشمه های حکمت از قلبش بسوی زبانش جاری خواهد شد”. می بینی! این حکمت با درس و بحث و خواندن و حفظ کتب حاصل نمی شود. سخن از خلوص و پاکی است. سخن از زایل کردن چرک های درونی است. و آنگاه این جریان زنده ی نورانی بر زبان تو جاری شدنی است. حکمت یمانی، ذهنِ امّی می طلبد. ذهنی که اسیر و بنده ی واژه و اصطلاح و حرف این و آن نیست. ذهنی که خالی است، پاک است. نمونه ی بارز حکمت یمانی، اویس قرنی است. اصلاً این حکمت به او مشهور است. اویس با آنکه در زمان پیامبر(ص) می زیست، اما هرگز موفق به دیدار وی نشد. با این وجود، پیامبر(ص) را از دیگر صحابه، بهتر می شناخت. تا آنجا که همگان بر او غبطه می خوردند. چه پیامبر(ص) در باره او فرموده بود: “من رائحه ی رحمان را از جانب یمن استشمام می کنم”! و این رائحه ی حکمت است که الهی است. چه حکیم از اسماء بزرگ الهی است. ای دوستی که خواهان حکمت نابی، این پاکی را چهل روز تمرین کن. طاقت بیاور و چهل روز نگاه بی قضاوت داشته باش. با ذهنی رام و تسلیم. پاک پاک. و آنگاه خواهی دید که وعده ی راست پیامبر(ص)، در وجودت محقق شده و جهان چهره ی حقیقی اش را بر تو نمایان کرده است.

مسعود ریاعی