“خروج از دام های سیاره ای”

☆ منظومه شمسی یک موجودیت واحد است. اینکه خورشید و سیارات را هر کدام با اهداف و کارکردی جدا می انگاریم، از منظر ماست. حقیقت آن است که تمامی آنها یک هدف واحد را دنبال می کنند. اینکه مثلاً قُدَماء حُکَما، برای ناهید یک خاصیت و برای مریخ یا دیگر سیارات خاصیتی دیگر قائل می شوند به سبب نگاه خاصی است که به همان جزء دارند. اما در نگاه کل نگرشان، همه ی این جزءها یک هدف را دنبال می کنند و آن زنده بودن منظومه و بقاء حیات در آن است. متاسفانه برخی زندگی شان را در اختیار حرفهای فالگیر ها و رمالان مدرن گذاشته اند. می گویند اگر از تحت تاثیر این سیاره به آن سیاره ی دیگر برویم، وضع مان بهتر می شود! اینان نمی دانند که فرضاً هر جا هم که بروند باز در دام همین منظومه اسیرند. چه این مدارها نمی گذارند هیچ روحی به سادگی از حوزه ی قدرتشان بگریزد. تازه بعد از آن، خودِ منظومه نیز در دام بزرگتری به نام کهکشان است! ای دوست، راه خلاصی از کیفیت زندگی تاریک و محدود زمینی، خروج از تاثیرات تمامی نیروهای سیاره ای و ستاره ای است که ما را در خود به دام انداخته اند. و این خروج با سحر و فالگیری نیست، با سفینه و شاتل فضایی هم نیست، بلکه تنها با سلوک تو و خروج آگاهیِ تو از این بخش کوچک هستی میسر می شود. اگر فرصتی یافتی “کیمیاگری باطنی” را بخوان.

مسعود ریاعی