“روزه سکوت”

☆ بسیاری موفق به گرفتن روزه ی غذایی می شوند اما حتی در طول عمرشان موفق به یک روز روزه سکوت نمی شوند. زیرا ذهن آدمی ورّاج است. حتی اگر زبانش تکان نخورد در فکرش با خودش حرف می زند. و این خود از بیماریهای خطرناک و ناپیدای قرن ماست. روزه ی سکوت، یک عبادت قرآنی است که در دو جای سوره ی مریم(ع) مستقیماً بدان اشاره رفته است. و اتفاقاً این اشارات در مواقفی است که قرار است برکات بزرگ متولد شوند! با این وجود؛ متاسفانه امروزه جز قلیل انگشت شماری، کسی به آن عامل نیست. آن یک عبادت فراموش شده گشته است. ای دوست، روزه ی سکوت را دست کم نگیر. اگر می خواهی با عالَم لطیف ارتباطی سازنده بر قرار کنی، اگر می خواهی یک دریافت کننده ی خوب باشی، چنین روزه ای ضروری است. حرف، ما را به جایی نمی رساند. نرسانده است. عمری حرف زدیم، می بینی که نرسانده است. زیرا راه دریافت لطیف از مجرای سکوت محقق می شود. این سکوتی که می گویم یک سکوت همه جانبه است. هم زبان ساکت است، هم ذهن و هم قلب. زبان ساکت است چون سخن نمی گوید. ذهن ساکت است چون به فکر و خیال پر و بال نمی دهد. قلب ساکت است زیرا خالی از خواهش و آرزوهای دور و دراز است. چنین وضعیتی را تسلیم محض گویند. و تنها در این کیفیت است که می توانی به زیباترین وجه تولد آسمانی ات را ظهور بخشیده و ناظر شوی.

مسعود ریاعی