“ارباب نشسته در کالسکه!”

☆ یا باید قربانی احساسات باشی، یا باید قربانی ذهن باشی، و یا ارباب خویش باشی. در تمثیلی قدیمی حکایت آدمی را به کالسکه ای تشبیه کرده اند؛ گفته اند که اسب، احساس است، کالسکه ران، ذهن است، و آن که درون کالسکه می نشیند، ارباب است. اما کالسکه ی همه ارباب ندارد! برخی در زندگی چون اسب اند و همواره شلاق احساسات شان را می خورند، قلیلی کالسکه ران اند، اما افسار گسیخته اند و نمی دانند به کجا می رانند زیرا تحت فرمان ارباب خویش نیستند. و انگشت شماری ارباب خویش اند و در کالسکه ی خود نشسته و کالسکه ران را به خوبی هدایت کرده و مراقب اسب ها نیز هستند. آن ارباب، خود متعالی توست که ثمره ی مراقبه است.

مسعود ریاعی