“مراقبه ی اصیل، درمان ناهنجاریهاست”

امروزه به جرأت می توان گفت که مدعیان روانشناسی، از انسان های سالم چیزی نمی دانند، تقریبا هیچ چیز. اما تا دلت بخواهد از انسانهای دیوانه می دانند. انواع جنون و ناهنجاری ها را دسته بندی می کنند، زیر مجموعه سازی می کنند، حرف می زنند و طرح می دهند، طرح پشت طرح. زیرا آنها انسان کامل و سالم را نمی شناسند، ندیده اند، و از ویژگی هایش مطلع نیستند. معیار آنها برای هنجارها، همین به اصطلاح انسان معمولی است که از نگاه بزرگان البته بسیار نامعمول است! زیرا امروزه انسان بشدت بیمار است و از اصل خویش دور افتاده است. تنها روانشناسی انسان های سالم را می شناسد، و می تواند بشناسد، که خود اهل مراقبه است، معنای توقف ذهن را می فهمد و با کیفیت آن آشناست. و اینان نیز انگشت شمارند و به ندرت یافت می شوند. زیرا مراقبه چیزی نیست که در دانشگاهها آموخته شود و یا از لابلای کتب دریافت شود. مراقبه کیفیتی از بودن است که با سکوت درونی محقق می شود. و اینان درون شان، غوغاست، پر از فکر و طرح و نقشه است. تلی از نظرات و برداشت ها روح شان را مدفون کرده است. امروزه تنها دارویی که انسانها را به مسیر سلامت می اندازد، مراقبه ی اصیل است و نه برده ی نظریه پردازی ها شدن! حقیقتاً در این روزگاران آشفته و بیمار، جز “مراقبه” هیچ درمان واقعی و قطعی دیگری نمی شناسم.

مسعود ریاعی