“رهایی از کالبدها”

بر مرده چهار پنج تکبیر می زنند، گویی با هر تکبیری، بند تعلقی را می گشایند و مرده را زنده و زنده تر می کنند! ای دوست، “موت” خوب و متعالی آن است که نه فقط کالبد جسمانی ات، بلکه کالبدهای احساسی و عاطفی و ذهنی و فراذهنی و حتی روحی ات را “اِلَی الرَّفِیقِ الاَعلَی” یکی پس از دیگری براحتی رها کنی، لباسی از جنس تقوا – از جنس نه “خواستن” و نه “نخواستن” – به بَر کنی، خود را به نامتناهی وجودش بسپاری، از هر “من”ی خلاص شوی، از محدودیت ها بِرَهی، تا بقایی از نوع دگر بیابی.

مسعود ریاعی