“پاک از نجاسات”

نجاست واقعی و اصلی، حُبّ دنیاست. در گرداب دلبستگی ها و وابستگی هایش، پیچ و تاب خوردن است. “حُبُّ الدُّنیا رأسُ کُلِّ خَطِیئَة” (دوستیِ دنیا، اساس و ریشه ی همه ی خطایاست). اگر روزی هزار بار خود را آب بکشی اما دنیاطلبی از وجودت رخت بر نبسته باشد، از نجاست خلاص نشده ای. زیرا این مادرِ همه ی نجاست ها، با آب پاک شدنی نیست، تنها و تنها با مراقبه ای اصیل زایل شدنی است.

مسعود ریاعی