“در اسم ظاهر”

“ظاهر” آن نیست که حتماً باید دیده شود، آن که دیده می شود “مَظهَر” است. مَظهَر، محل ظهور است و “ظاهر”، آن است که ظهور می بخشد. مَظهَر ممکن است امروز باشد و فردا نباشد. اما “ظاهر” همیشه هست و با مظاهر مختلف کار می کند. ظاهرِ خدا عین باطن اوست. هیچ دوئیتی در کار نیست. منتها این عدم معرفت ماست که همواره موجب نظریه بافی های عجیب و غریب می شود. در برابر خداوند باید تسلیم بود، باید “مشاهده” کرد، اما نتیجه گیری نکرد.

مسعود ریاعی