“مخاطبه ٤٧”

یا عَبدُ عِلمُُ رَأَیتَنِی فِیهِ هُوَ السَّبیلُ إِلَیَّ، عِلمُُ لَم تَرَنِی فِیهِ …

* ای عبد! علمی که در آن مرا ببینی، همان طریق درست بسوی من است! اما علمی که مرا در آن نبینی، آن یک حجاب فریبنده است!
* ای عبد! بدان که از ورای هر ظاهر و باطنی، مرا علمی لایتناهی است!
* ای عبد! منم عالِم! هر که مرا دید، علم، سودش رسانده است! و هر که مرا ندید، علم، خسارتش زده است!
* ای عبد! آنگاه که مرا ببینی، از آن پس دیدن علماء بر تو حرام است! زیرا آن علم به تو خسارت خواهد زد!
* ای عبد! اما آنگاه که هنوز مرا ندیده ای، با علماء همنشینی کن و از نور علم شان، بهره مند شو!
* ای عبد! بدان؛ عالِم، از نور خودش به تو روشنایی دهد، نه از من!
* ای عبد! بدان که علماء، تو را به طاعتم راهنمایی می کنند، نه به رؤیتم!
* ای عبد! آنگاه که از دیدِ تو به غیب رفتم، و عالِمی را نیز نیافتی، آنچه را که از حکمت به تو داده ام، بر خوان و بگو؛ یا ربّ! من در دیدن تو، ناتوانم! در غیبت دیدارتو نیز ناتوانم! من در همه حال از بقاء به دائمیّت ات ناتوانم! چنانچه خود را نشانم دهی، این بدان معناست که حجاب را از من گشوده ای! و چنانچه مرا به غیبت خویش دچار کنی، این از محدودیت ام باشد!
* ای عبد! در کیفیت رؤیتم بگو؛ أنت، أنت!( تو! تو!) و در کیفیت غیبت بگو؛ أنا، أنا!( من! من!)
* ای عبد! رضایت تو در همان چیزی است که به آن پناه می بری! پس بنگر به چه راضی گشته ای!

بر گرفته از کتاب “المخاطبات” امام نِفَّری
با ترجمه ی مسعود ریاعی