‍ “اشاره به روح”

اگر بخواهی روحت را متوجه خودت کنی، با حرف زدن نمی توانی. حرف زدن، امری ذهنی است. تنها ذهن تو را متوجه می کند، نه روحت را. زبان روح، زبان اشاره است. نه اشاره با دست و پا و سر و گردن! اشارات روح، از جنس عمل است. عملی خودانگیخته که برای رهایی است. آنگاه که عملی را برای رهایی از شرّ نفس ات، بکار می بری، تو روح خویش را متوجه خود کرده ای. تنها اینگونه است که میتوانی روح را متوجه خود کنی و از یاری اش بهره مند گردی. روح، زبان عمل را می فهمد. عملی که برای رهایی است.