معنای حدیث “برخیز و زبانش را قطع کن”

در کتاب “معانی الاخبار” صدوق، باب ١٤٧، روایتی زیبا، سازنده و کاربردی وجود دارد که حقیقتاً می تواند الگویی عملی و راهبردی برای جهان امروز باشد. در این روایت که از امام صادق (ع) نقل شده، براحتی میتوان عفو و بخشندگی پیامبر ص “رحمة للعالمین” را به وضوح دریافت. مضمون روایت این است که روزی یک اعراب بیابانگرد بر پیامبر(ص) که در جمع اصحابشان نشسته بودند، وارد می شود و شروع به بدترین اهانت ها به ایشان می کند. پیامبر(ص) پس از آنکه نصیحتی به مرد بیابانگرد می کنند، رو به علی(ع) نموده و می فرمایند: “یا عَلِیٌ قُم فَاقطَع لِسانَهُ” ( ای علی، برخیز و زبانش را قطع کن!). با چنین فرمانی، مردم خیال می کنند الآن علی(ع) زبان مرد را قطع می کند! اما ایشان برخاسته و چند درهم به مرد بیابانگرد می دهند و ردش می کنند تا برود! ای دوست، قطع زبان در قاموس پیامبر(ص) و علی(ع)، یعنی چند درهم دادن و بخشیدن و رد کردن! تو خود حدیث مفصل بخوان از این فتوّت و گذشت و جوانمردی! ای کاش فرصت بیابیم که پیش از هر برداشتی یکبار دیگر آیات و روایات را ابتدا به دیده ی رحمت و رحمانیت بنگریم. و “یا مَن سَبَقَت رَحمَتُهُ غَضَبَهُ” (ای آنکه رحمتت از غضبت پیشی گرفته است) را پاس بداریم.