“نه به شکل دیگران”

اگر کسی نخواهد شبیه دیگران باشد، به آستانه ی خودیّت خویش رسیده است. هستی از آگاهی و شجاعت چنین انسانی به خود می بالد و به وجد می آید. آن که به خودِ لایتناهیِ خویش رسد، دگر از تنهایی نخواهد ترسید. زیرا تنهایی برای چنین کسی دیگر به معنای بی کسی نیست، بلکه به مفهوم حیات حقیقی داشتن، آن هم در مرکزیت این هستیِ لایتناهی است.