یکتایی و نه تنهایی

 
“یکتا” باش. منحصر بفرد. همانگونه که پروردگارت تو را آفرید. اما “تنها” نباش. تنهایی ارزش نیست. “تنهایی” چیزی است و “یکتایی” چیز دیگری. این دو یکسان نیستند. می گویند؛ خدا تنهاست. اینطور نیست. این خلاف آیات قرآن است. خلاف عقل نیز هست. خداوند، یکتاست و نه تنها. او با بندگانش است. با مخلوقاتش حال می کند “هو معکم”…”انَّ اللهَ مَعَنا”… “واللهُ مَعَکُم”…”اِنَّ مَعِیَ رَبِّی”… او با بندگانش سخن می گوید، سخن شان را می شنود، اجابت شان می کند، اداره شان می کند، محافظ شان است، رازق شان است، او هر آن، در کاری است. کسی که با همه هست و بهترین تعامل را دارد، تنها نیست. او یکتاست. یگانه است. فرد است. پس “تَخَلَّقُوا بِاَخلاقِ الله”. تو هم همچون خدایت یکتا باش و تنها نباش. تنهایی، رنج است، انزواست، بی کسی است، چون مرگ است. تنها نباش و اما یکتا باش. خودت باش. اگر یکتایی ات را آگاه شوی، بوی الوهیّت گرفته ای. یکتایی ارزشی الهی است. حقیقت زندگی است. بر پای خویش بودن و از چشمه ی خویش نوشیدن است. اما تنهایی و انزوا، گندیدن در خویش است. تن دادن به حماقت است. رفتن به هلاکت است. زیرا چنین چیزی خلاف ناموس هستی است. چه هستی، با ارتباطات خویش، زنده و پویاست …

برگرفته از كتاب “كلمات باراني”