“سوره ی خدا”

وقتی همۀ سوره ها را “ختم “کردی، تمام کردی، مُهرِ پایان زدی، تازه سوره ی خدا آغاز می‌شود. سوره ی خدا، کل هستی است. سیر در “صلح کل” است. و اینجاست که باید امتحان پس بدهی. تازه اول راه است. تو به قلعۀ خدا وارد گشته ای. و قلعۀ خدا برج و بارو ندارد. باز است. بی حصار است و همه چیز را شامل می‌شود. تازه می‌فهمی “کل” یعنی چه و بی حد و حصر به چه معناست. سورۀ خدا اصل زندگی است. حقیقتِ حیات است و از درون تو آغاز می‌شود. سورۀ خدا لایتناهی است. هیچکس طول و عرضش را اندازه نگرفته است. هیچکس تعداد آیاتش را نمی‌داند. سورۀ خدا نهایت آزادی است. پس ترجمۀ سورۀ خدا با واژه نیست. تفسیرش با هیچ زبان و گرامری امکانپذیر نیست. شرحش را هیچ ذهنی نمی‌داند. خواندن سوره ی خدا، یک پذیرش تام است. تفسیرش، تسلیم محض. عمل به آن، مشاهدۀ ناب. در هر عصری فقط اندکی شاید چند نفری وارد سوره ی خدا شوند. هر کسی از سوره ی خدا خبر ندارد. دیگران مشغول ذهنیات خویش اند و “أکثَرُهُم لا یَعلَمُونَ”.

هر سوره ای، ورود و خروجی دارد. مدخل و مخرجی دارد. و آن “صدق” است. راستی و درستی است. “و قُل رَبّی أدخِلنِی مُدخَلَ صِدقٍ وَ أخرِجنِی مُخرَجَ صِدقٍ”. هر سوره ای ماجرایی دارد که تو باید آن را به پایان بری. ختم به این معناست؛ نه اینکه بخوانی و بروی. وقتی وارد ماجرای موسی و فرعون می‌شوی، تو باید فرعون وجودت را منکوب کنی، و إلّا ماجرا را ختم نکرده ای. و سوره همچنان باقیست. وقتی به ماجرای قربانی و “ذبح عظیم” می‌رسی، باید از تعلقات بریده باشی. و إلّا ماجرا را ختم نکرده ای و سوره همچنان باقیست. وقتی به ماجرای قارون بر می‌خوری، تو باید مفهوم انفاق را به تمامی دریافت کرده باشی. جز این باشد سوره را ختم نکرده ای… ختم قرآن اینگونه است. داستان، کاملا واقعی و کاربردی است. این قصه، به روز است. حال با خود بیندیش تا بحال چند نفر موفق به ختم قرآن شده اند؟! …

برگرفته از كتاب “چند تكه ابر”