جاودانگی

شور بختانه بسیاری واژه ی “جاودانگی” را توهّم زده اند و به این توهّم دلخوش اند. بی آنکه بدانند مفهوم جاودانگی چیست و به چه اشاره دارد، مستیِ این کلمه به خوابشان برده است. خیالزده شده اند. حتی لحظه ای نمی اندیشند، که جاودانگیِ چه چیز، چه کس، کجا، با چه کیفیت؟! می گوید؛ من جاودانه ام! آخر چه چیز تو جاودانه است؟! بدن تو؟! آنکه هر روزه شاهد فرسودگی و نقصان آن هستیم، عاقبتش هم که معلوم و قابل مشاهده است! احساسات و عواطفِ تو؟! آنکه مملو از خطا و سرخوردگی است، خود عامل افسردگی است! ذهنیات و تفکراتِ تو؟! آنکه خود منشاء بیماری است، پُر از شرطی شدگی است! آخر چه چیز تو جاودانه است؟! مدّعی کدام جاودانگی هستی؟! نکند مراد از جاودانگی، ادامه ی خور و خواب و شهوترانی در جایی به نام بهشت است، استمرار کثافتکاری های است که اینجا ناتمام مانده اند؟! براستی مرادتان از جاودانگی چیست؟! این کلمه را برای چه بکار می بری، منظور و مقصودت کدام است؟! ای سالکِ حق، تو نه بدنت هستی، نه احساسات و عواطفت، و نه ذهن و ذهنیاتت. اینها همه بر تو عارض شده اند. تو بر فراز همه ی اینهایی. آنکه حقیقتاً جاودانه است، “حق” است. باطل رفتنی است. و باطل، هر آنچه غیر حق است را گویند. حتی آن کلمه ی ” خالد” و مشتقاتش را که در قرآن دیده ای، به معنای جاودانگی نیست، آن به مفهوم زمان طولانی است. ای دوست، جاودانگی، یک کیفیت است. کیفیتِ با حق بودن را جاودانگی گویند. نه غیر آن. و حق، خداست. این اوست که جاودانه است. و تنها کسانی به کیفیتِ جاودانگی وارد می شوند که تماماً خود را در اختیار او قرار داده و تسلیم محض حقیقت اند. ” حق” منجی بندگان راستین خویش است. همانها که به تمامی رامِ حق اند و امر خود را تفویض نموده اند. همانها که از ذهنیات خود دست شسته و ذهن الهی را پذیرفته اند. همانها که خواسته ها و آرزوهای خود را بدور انداخته و پذیرای اراده ی اویند. همانها که با سکوتی مقدس و همه جانبه، مجرای حق گشته اند. حق، فرمانروایشان است. اینانند که جاودانه اند. جز اینان هر کس دیگری که باشد، جاودانگی واژه ایست که لقلقه ی زبانش گشته است. راه جاودانگی با تسلیم محض میسر است. وصل به حق است. رفتن با حق است، هر جا که باشد. و این “بهشت”، بودنِ با اوست. و جاودانگی جز این نیست. مراقب باش که نوشته ها و گفته های این و آن در باره ی جاودانگی فریبت ندهند. چیزی در وجود توست که “حق” است. و آن بین آدمی و قلبش است.” وَاعلَمُوا اَنَّ اللهَ یَحُولُ بَینَ المَرءِ وَ قَلبِهِ”. این بدان معنی است که کار تو، ظهور حق است. حقی که در بطن تو نهاده شده است. ای دوست، خدا با توست، اگر تو نیز با خدا باشی، آنگاه است که جاودانگی قطعی است. و تو رسته ای. حقیقتاً جز این جاودانگیِ دیگری نمی شناسم.