“و اینک در معنای وضو”

⭐️ اصل معنای وضو، نور و درخشندگی است. غوطه‌وری در پاکیِ این نور را وضو گرفتن گویند. تو چون “وجه” خود را که جایگاه قوای مُدرِکه‌ات هست به نور وضو مسح کنی به واقع آنها را به حوزهٔ پاکی و روشنایی فراخوانده‌ای. پیشانی و چشم و گوش و بینی و دهانِ سخنگوی تو همه در وجه توست. این قوای مُدرِکه برای آنکه ادراکی سالم و روشن داشته‌باشند، همگی نیازمند پاکی و روشنایی‌اند. برای حضور یافتن در حیاتی پاکیزه، باید بتوان پاک دید و پاک شنید و پاک بوئید و پاک گفت و در یک کلام پاک دریافت نمود. اگر سالکی یکبار آنچنان که سزاوار است فهیمانه وضو بسازد، هم گسترهٔ معنای باطنی آن و هم برکات آن را عملاً در خواهد یافت. وضو یک عادت و عمل کور نیست. آن تجدید بیعت با پاکی و روشنایی است. وضو، شستن دانستگی‌های ناکارآمد است. زدودن باورهای غلط و احساسات و عواطف کور و دوری از تمامی قضاوت‌های تاریک و نابجاست. وضو، پاک‌کنندهٔ آلودگی‌هاست. و بدترین آلودگی‌ها، آلودگی‌های درونی است. وضو مهیا شدن برای لقا با پاکیِ مطلق است. وضوی حقیقی زدودن همهٔ شرطی‌شدگی‌هاست. آن یک تطهیر همه‌جانبه است. تو با مسح وجه خود، وارد حوزهٔ دیگری از حیات و آگاهی می‌شوی. و آنگاه که دستانت را مسح ‌کنی به واقع آنها را از تمامی دستاوردها و دست‌اندازی‌هایت پاک کرده‌ای. تطهیرشان ساخته‌ای. تو با این مسح، به دستانت می‌آموزی که پاکی و ناآلوده‌گی اصل است. به زبان بی‌زبانی می‌گویی؛ خداوندا! ببین، دستانم خالی است. پاک از هر چیز است. و این یعنی من به هیچ دستاوردی نمی بالم. بلکه همه را پشت‌سر گذاشته‌ام‌ و اکنون با دستانی پاک و خالی از هر چیز رو سوی تو آورده‌ام. تویی که پاک مطلقی. بی‌نیاز از همه عالَمی. بخشنده و مهربانی. تو با شستشو و مسح دستانت به آنها یادآور می‌شوی که بجای گیرندگی مدام، پاکیِ دهندگی را تجربه کنند. بجای عملهٔ نفس خود بودن، برای حق عمل کنند. و چون به مسح پاهایت رسی، باز به زبان بی‌زبانی می‌گویی؛ اقدامات نفسانی من، همه غلط بوده‌اند، گام‌های نفسانی من، همه دردسرساز بوده‌اند. اکنون قدم‌هایم را از هر آلودگی‌ می‌زدایم. و با مسحی از نور وضو، پاکی را دوباره نثار پاهایم می‌کنم. و آنگاه که به مسح سر در آیی، باید تمامی ذهنیاتت را به دور بریزی. باید این ذهن تاریک‌اندیش و پریشان را با مسح نور وضو، متوقف کنی. تسلیمش سازی. تا آزاد از هر قضاوت و دانستگی گردد. تا رها از اسارت هر خواهش و آرزو شود. ای دوست، آن کس که یکبار هم که شده اینگونه آگاهانه و فهیمانه وضو بسازد، برخوردار از وضویی الهی گشته و اکنون شایستهٔ آن است که بر آستان پاک رب‌الارباب بایستد.
و یادت باشد که وضو یک زره متعالی است پس در این روزگاران تاریک و آلوده، تا می‌توانی بی‌زره نباش.

مسعود ریاعی