“این خاموشی، رهایی است!”

⭐️ برای رهایی از بردگی‌های باطنی، اولین و مهم‌ترین قدم “خاموشی” است. خاموشی سالکانه ضد بردگی است. زیرا سالکی که خاموشی را آموخته و بدان عامل است، از حوزهٔ تأثیرات این و آن خارج گشته است. بدان؛ برای آنکه کسی را از دورن برده سازند ابتدا باید او را به باوری باورمند کنند. و چون چنین شود براحتی آمادهٔ القاءات بعدی شده است. وقتی ذهن کسی باورمند به نظریه و ذهنیتی گردد تمامی دیگر ارکان وجودش بی‌آنکه بداند در خدمت قرار گرفته‌اند. بسیاری از دنباله‌روی‌ها و پیروی‌های ویرانگر و زندگی‌سوز اینچنین شکل گرفته‌ و می‌گیرد. امروزه انسان‌های آزاد -به معنای واقعی کلمه- از نادرترین و کمیاب‌ترین انسان‌های روی زمین‌اند. چه امروزه هر کس غالباً و قالباً از درون مطیع و بردهٔ القاءات و ذهنیاتی است که به توهّم آن را از آنِ خویش می‌پندارد. حال آنکه به طُرِق مختلف مرئی و نامرئی به او القا شده است. راه رهایی از این دام اسارت‌بار “خاموشی” است. “خاموشی” اولین و مهم‌ترین درس سالک حق است. این خاموشی همچون “ایستادن” است آنگاه که گم شده‌ای. تو در کیفیت خاموشی، مسیر قبلی را ادامه نمی‌دهی. می ایستی. زیرا ادامه دادن همان و گمراه‌تر شدن همان. خاموشی خالی شدن است. خالی شدنی که خود جاذب نور و آگاهی‌های زنده و حقیقی است. تو با خاموشی خالی می‌شوی و هر خالی شدنی پر شدنی در پی دارد. نشانهٔ خالی شدن خاموشی است. و این آغاز رهایی است. رهایی از انواع اسارت‌ها از این کیفیت سر برون می‌زند. این رهایی نام دیگرش بندهٔ مطلق نامتناهی شدن است. زیرا بندگان خاص خدا جز آزادگان و رهایی‌یافتگان نیستند. دیگران بندهٔ ذهنیات خودند.
حال چند روایتی را بشنو:
در حدیث قدسی آمده است: یا اَحمَد عَلَیکَ بِالصَّمت فَاِنَّ أعمَرَ مَجلِس، قُلُوبُ الصالِحِینَ الصّامِتِینَ”. ای احمد(ص)! بر تو باد خاموشی، زیرا آبادترین مکان‌ها قلب انسان‌های صالح خاموشی گزیده است.
– امام علی (ع) فرمود: الصَّمتُ حِکمَةٌ؛ خاموشی فرزانگی است.
-امام رضا(ع): الصَّمتُ بابٌ مِن اَبوابِ الحِکمَة یَکسِبُ المَحَبَّة و هُوَ دَلِیلٌ عَلیٰ الخَیر؛ خاموشی دری از درهای فرزانگی است که جلب محبت می‌کند و آدمی را به خیر و صلاح رهنمون می‌گردد.
– امام صادق(ع): ما عُبِدَ اللهُ بِشَیءٍ اَفضَل مِنَ الصَّمت؛ خداوند به چیزی برتر از خاموشی عبادت نشد.

مسعود ریاعی